JAK ŻYJEMY?

Wyście wybrały sposób życia, a raczej Chrystus wybrał was, abyście wraz z Nim przeżywały Jego paschalną Tajemnicę w czasie i przestrzeni...
Św. Jan Paweł II

Codzienne życie mniszki bosej płynie w nurcie, który wyznacza Reguła i konstytucje karmelitanek bosych.

Eucharystia

Codziennie rano we wspólnocie celebrujemy spotkanie z Chrystusem w Eucharystii. Jest ona centrum naszej modlitwy. Zanurzamy się w nurt życia płynący z Serca Jezusa, aby następnie Jego mocą czynić darem miłości każdą chwilę dnia.

Słowo Boże

Naszą relację z Panem karmimy u stołu Słowa zastawianego dla nas obficie. Słowo towarzyszy nam w czasie osobistej lektury, nazywanej czytaniem duchowym, podczas modlitwy indywidualnej i wspólnotowej. Jest ono również kluczem pomagającym nam otworzyć serca przed sobą nawzajem i budować jedność w jego świetle.

Liturgia Godzin

Słowo pomaga nam też formułować naszą modlitwę do Ojca. Siedem razy w ciągu dnia gromadzimy się w chórze zakonnym, aby celebrować modlitwę Kościoła. Oddajemy Chrystusowi nasze usta, serca i umysły, aby On sam mógł się w nas modlić, a zarazem coraz bardziej przemieniać nas w siebie.

Milczenie

Wciąż na nowo uczymy się przyjmować dar ciszy brzmiącej obecnością Tego, który zawsze Jest. Milczenie zachowywane w ciągu dnia – to zewnętrzne i wewnętrzne – ma pomóc sercu pozostawać otwartym na rzeczywistość relacji, spotkania, dokonującego się głębiej.

Praca

Praca fizyczna zajmuje ważne miejsce w naszym przeżywaniu codzienności. Przez nią solidaryzujemy się ze wszystkimi ubogimi, którzy pracują na własne utrzymanie. Pomaga w skupieniu i trwaniu sercem przy Panu, dlatego też prace, które wykonujemy są proste, zwyczajne, a zarazem niezbędne do normalnego funkcjonowania klasztoru. Mimo tego utrzymujemy się przede wszystkim z ofiar ludzi.

Wszystko to, czym jesteście i co czynicie na każdy dzień – czy to będzie Liturgia Godzin, czy Eucharystia, praca w celi, zachowanie klauzury i milczenia, umartwienia - wszystko to zostało przyjęte, uświęcone i spożytkowane przez Chrystusa dla odkupienia świata.

Św. Jan Paweł II

Jako karmelitanki bose jesteśmy zaproszone, do kontemplacji Człowieczeństwa Chrystusa, do zażyłej przyjaźni z Nim, która w modlitwie znajduje swój wyraz a zarazem przestrzeń wzrastania w niej.

Modlitwa jest:

Milczeniem i dialogiem

Milczę, by usłyszeć siebie - to, co aktualnie wybrzmiewa w moim sercu, co przeżywam, co trudne i radosne oraz, by usłyszeć, co Bóg chce mi powiedzieć. Wówczas wchodzę w dialog z Bogiem.

Spotkaniem

dwóch kochających się osób. Umożliwia wzajemne poznanie i pogłębienie więzi. Jest relacją z Żywą Osobą, która daje mi siłę do życia i światło na drodze codziennych wyborów.

Trwaniem

w Obecności - z uważnością i otwartością. Podobnie jak każda inna relacja potrzebuje ona wysiłku wierności, systematyczności, czasu i sprzyjającego miejsca.

Byciem

z Bogiem, który jest INNY. Równocześnie jest Kimś bliskim, kto mnie zna i kocha. Modlę się, bo chcę poznać Jego Miłość i ją odwzajemnić.

Patrzeniem

na „Tego, który patrzy na mnie”. Nie tylko ja poszukuję Oblicza Pana i pragnę Go widzieć oczyma wiary. To On pierwszy mnie wypatruje i ogarnia Swoim życzliwym spojrzeniem.

Modlitwa jest czymś bardzo osobistym i niepowtarzalnym, bo każdy człowiek, który się modli jest inny i ma swoją jedyną więź z Bogiem.

Według św. Tereski modlitwa jest „ prostym wejrzeniem ku niebu, wzniesieniem serca” , właśnie takim, jakie ono jest dziś...